STRES

Początki badań nad stresem biologicznym wiążą się z działalnością fizjologa - Hansa Selye. Według teorii Selye'ego, stres jest nieswoistą reakcją organizmu na wszelkie stawiane mu "żądania" - czyli stresory.

Selye twierdził, że wszystkie czynniki, na które jesteśmy wystawieni powodują swoiste działanie i nieswoisty wzrost potrzeby spełnienia funkcji przystosowawczych i powrotu do stanu normalnego.

Selye dzielił stres na dwa rodzaje:

• dystres - przykry, powodujący uszkodzenia
• eustres - mobilizujący pozytywnie do działania

W odniesieniu do stresu psychologicznego wyróżnić można trzy nurty określania stresu:

• jako bodźca, sytuacji lub wydarzenia zewnętrznego o określonych właściwościach
• jako reakcji wewnętrznych człowieka, zwłaszcza reakcji emocjonalnych, doświadczanych wewnętrznie w postaci określonego przeżycia
• jako relacji między czynnikami zewnętrznymi a właściwościami człowieka

Jedną z najbardziej znanych teorii stresu psychologicznego jest fenomenologiczno - poznawcze ujęcie wg Lazarusa i Folkman. Według ich definicji stresem jest określona relacja między osobą a otoczeniem, która oceniana jest przez osobę jako obciążająca lub przekraczająca jej zasoby i zagrażająca jej dobrostanowi.


zobacz również: stresor, radzenie sobie ze stresem



Heszen – Niejodek I. (2000) Teoria stresu psychologicznego i radzenia sobie. w: Strealu J. (red) Psychologia. Podręcznik akademicki T.III, Gdańsk GWP.

Selye H. (1977) Stres okiełznany. Warszawa, PIW.

Sheridan C.L., Radmacher S.A. (1998) Psychologia zdrowia. Warszawa, Wydawnictwo Instytutu Psychologii Zdrowia

Za: Instytutem Psychologii Zdrowia

Słownik